Aha, udanych i zdrowych wakacji :D
Billy siedział w swoim ulubionym fotelu paląc ulubione
cygaro. Dostał zaproszenie na ślub córki 2 miesiące temu, ale dziś się nie
zjawił na ceremonii. Kiepski stan zdrowia był dla jego córki wystarczającym powodem,
więc nawet nie nalegała zbytnio. Żałował trochę, że niebyło go przy jego
księżniczce w tak ważnym dla nie dniu, ale tak bywa.
Pogoda była świetna. Patrzył z tarasu swojego domku
letniskowego na zachodzące słońce, które odbijało się na tafli jeziora,
zmieniając ją w wielką pomarańczową, przepiękną plamę. Nie było słychać nic, poza cichutkim szumem w
głowie spowodowanym kilkoma szklaneczkami różnych alkoholi, i szelestem liści na
pobliskich drzewach, na który po kilku chwilach nie zwracało się uwagi. Atmosfera
była strasznie czaso chłonna. Siedziało się tam kilka minut, a tak naprawdę
mijały cztery godziny. I to jest piękne w odpoczynku. Marnujesz czas, ale w
taki sposób, że jesteś z tego zupełnie zadowolony.
Czas, ciekawa sprawa. Jest wszech obecny, odczuwalny w
każdej chwili, jego upływ jest nieunikniony, ale mimo tego, że jest tak
namacalny, ludzie tak naprawdę nie mogą nic z nim zrobić, nic poza mierzeniem
go dla lepszego samopoczucia.
Billy siedział i pół rozmyślał a pół patrzył na piękno
jeziora. Obydwie czynności były zajmujące i nie dało się na nich skupić
jednocześnie, więc ustalmy, że Billy po prostu siedział i podziwiał wszystko,
co go otacza.
Ale nie można tak błądzić w obłokach wyobraźni cały czas,
bądźmy poważni. Trzeba w końcu zejść z tego słońca, co właśnie uczynił nasz
bohater, choć był na tyle rozsądny żeby posmarować się kremem na opalanie i
przykryć czymś głowę, to tak czy siak nie można cały czas siedzieć i nic nie
robić.
Ale co się ma innego do roboty, jako emerytowany człowiek,
który nie ma ani dzieci ani (jeszcze) wnuków do opieki. Po tak długim i ciężkim
życiu, kiedy naglę dostaje się swobodę i brak obowiązków do wypełnienia, można
wpaść w lekką psychozę. Szukanie sobie jakiś zajęć. Czegokolwiek, ale to też z
czasem nudzi i robi się męczące. Dochodzi się do wniosku, że ma się większa
ochotę zmarnować popołudnie na gangu nisz malować po raz kolejny cały dom czy
czyścić coś, co się czyściło kilka razy w przeciągu tygodnia.
Ale Billy nie narzekał, życie go nie oszczędzało, więc
chwila nie ma czegoś do roboty, mimo że zdaje się to ciągnąć w nieskończoność,
w końcu i ten stan przeminie, a zastąpi go być może coś przyjemnego.
Sprawdził czy wszystkie drzwi i okna na parterze są
zamknięte, szedł na pierwsze piętro i nie chciało mu się już schodzić na dół, a
byłby głupcem gdyby zostawił drogę, dla włamywacza lub jakiegoś zwierzęcia,
otwartą na oścież.
Szybki prysznic i do łóżka. Zachowywał się trochę jak stary
piernik, ale czemu nie? Ktoś mu zabroni? I tak był sam, więc może robić, co
chce. A tego wieczora miał ochotę na jakiś dobry film wczesnym wieczorem.
Niestety, coś, co było reklamowane, jako kino na światowym
poziomie, oraz jako film roku, okazało się przesyconym efektami specjalnymi
kiczem bez fabuły. Ale jak już się zaczęło coś oglądać to człowiek chce to
dokończyć. Bo jeśli by tego nie zrobi to ciekawość jak film się zakończy byłaby
tak silna, że film włączyłoby się na nowo, a Billy nie miał ochoty znowu męczyć
się przed telewizorem.
Kiedy na ekranie rozgrywała się ostateczna scena (o dziwo
jeszcze bardziej efekciarska niż poprzednie, a o to było naprawdę trudno) cos
się stało z telewizorem. A przynajmniej tak się zdawał Billemu. Jakaś niewielka
poświata zasłoniła mu telewizor, i choć unosiła się przed odbiornikiem, to z
jego perspektywy wyglądało to tak jakby coś się popsuło z telewizorem. Wkurzony rzucił kapciem, a jakie wielkie było
jego zdziwienie, kiedy dolna część garderoby przeleciała kulę i uderzyła
plazmę, niemalże zrzucając ja z pułki.
Przestraszył się niemiłosiernie. Wyskoczył z łóżka i stanął w najbliższym
koncie czekając na jakiś ruch zjawy. Ciężko powiedzieć, co było gorsze, sama zjawa
czy to, że absolutnie nic nie robiła.
Po jakiś dziesięciu minutach strach przeminął i zmienił się
w zaciekawienie. Wolnymi kroczkami z niepewnością na twarzy zaczął się
przesuwać w stronę anomalii.
Duch? Złudzenie optyczne? Może sam Bóg? A może wyobraźnia
znudzonego codziennością starucha? I najważniejsze pytanie, która z tych rzeczy
była by najlepsza, a która najstraszniejsza?
Odległość między nim a … tym czymś powoli się zmniejszała,
aż do momentu, kiedy kula była na wyciągnięcie reki, Billy powoli uniósł ramię.
I kiedy dotykał palcami czegoś, czego nawet nie czuł zamknął oczy spodziewając
się najgorszego.
Nie ma znaczenia czy miałby je otwarte czy nie, odczucie
było by to samo. W ułamku sekundy znalazł się gdzieś indziej, a gdyby na to
patrzył po prostu zobaczyłby nagle, że stoi gdzieś indziej. Ale zdawało mu się,
że powieki zasłoniły coś niesamowitego, portal do innego świata.
Ale gdzie właściwie stał? Gdzieś na otwartej przestrzeni.
Wszystko zdawało się być lekko fioletowe i przyciemnione. Niebo było niemalże
granatowe, mimo tego zdawało się, że trwa dzień. Grunt był twardy, i jasno fioletowy. Ciężko
było mówić o piasku, ale Billy czuł się jakby patrzył na pustynię. Widok pustynnych, skalistych grzybów i
gigantycznych skał zasłaniały mu… domki działkowe?
Tak to przynajmniej wyglądało. Ale były one jakieś dziwne.
Niby takie same jak spotykane na ziemi. Niektóre zadbane, inne minimalistyczne,
inne przypominające małe wille. Tylko, że budynki były dość niskie, tak niskie,
że nawet te wielo piętrowe miałby by problem ze zmieszczeniem człowieka, nie
mówiąc już o kilku mieszkańcach ludzkiego gatunku.
I jak to na domki działkowe przystało, znajdowały się tu też
ogródki. I to one były tu najdziwniejsze. Jak to zawsze była, niektóre ogródki
były zadbane do pedantyczne czystości, inne zdawały się żyć własnym życiem, a
jeszcze inne były po prostu przepiękne.
Jeden był najładniejszy, i wyróżniał się z pośród pozostałych. Panował
to pozorny chaos, wszystko było między sobą wymieszane, ale nie występowały tu
żadne chwasty, a tak się przynajmniej zdawało. Dlaczego było ciężko określić
czy są tu jakieś niepożądane rośliny? Ponieważ Billy nigdy nie widział takich
roślin. I był niemalże pewien, że takich roślin po prostu nie ma na ziemi.
Wszystko tonęło w kolorach, nie były one zbyt wyraziste i
jasne, ale i tak przepiękne. Najwięcej było tu różnego koloru bulw o
najróżniejszych kształtach. Niektóre
wyrastały z ziemi, inne z krzaków, a jeszcze inne z drzew, które były minimalnie
wyższe od Billego, to tu zdawały się być naprawdę duże.
Największe bulwy były rozmiaru pięści, a najmniejsze zmieściłyby
się na paznokciu małego palca. Ale rosły tu też inne rzeczy. Zazwyczaj w
ogródkach pedantycznych wyrastało coś, co wyglądało jak rzadkie, twarde,
rozłożyste korzenie, które oczywiście wyrastały ponad spulchnioną glebę. Najpewniej część jadalna tego „warzywa”
znajdowała się pod ziemią, ale w tym dziwnym krajobrazie nic nie zdawało się
być pewne.
W tym dziwnym świecie
najdziwniejsza chyba jednak była cisza i spokój. Nie widziało się żywej duszy, i nie chodzi mi
wcale o człowieka, po zobaczenie tu kogoś takiego było by może uspokajające,
ponieważ nie było by się samemu, ale i jeszcze bardziej zastanawiające, skąd
się tu wziął?
Zaczął się nerwowo rozglądać, przepiękne rośliny zmieniły
się dla niego w ramiona potworów, domki mimo niewielkich rozmiarów zdawały się
go osaczać. Wszystko straciło na chwilowym uroku. Zaczęły się oczywiste
pytania. Gdzie ja jestem? Co się stało? Co to za domki? Czemu wszystko jest w
takich dziwnych kolorach? Czy są tu ludzie? Jeśli nie, kto zbudował te dziwne
domki? Dlaczego wszystko jest takie małe? Czy kiedykolwiek wrócę do domu?
-Billy, spokojnie
Ten głos zadziałał jak strzałka ze środkiem paraliżującym,
choć właściwie nie do końca. Bo Billy stał o własnych siłach, ale nie mógł nic
powiedzieć ani się poruszyć. Dźwięk zdawał się wydobywać z jego głowy, a więc
do tego doszło? Zwariował? No tak, najpierw przeniósł się na fioletowa pustynie
z małymi domkami działkowymi, a teraz słyszy głody. ŚWIR!
- Spokojnie, nie oszalałeś
O, a teraz sam się uspokaja i sobie wmawia, że jest
normalny, zaczyna się robić ciekawie!
-Nie jestem tobą, a ty żałuj, że nie jesteś mną, ja też
uważam to za twoja niedoskonałość, i bardzo ci współczuję z tego powodu
-To, kim jesteś jak nie mną?!
-tralfamadorczykiem
-trafla, co? – Boże, więc tak ma na imię moja podświadomość
- tralfamadorczykiem
-ale gdzie ty jesteś, gdzie ja jestem!
-Jesteś na tralfamadori, a ja jestem przed tobą
-Co za idiotyzm! Przecież nikogo przede mną nie ma…
-spójrz w dół
Billy gwałtownie spojrzał na swoje nogi i omal nie padł na
zawał. Patrzyło się na niego małe oko, które znajdowało się. Przerażany
odskoczył do tyłu. Przewrócił się na plecy, podniósł się na prawej ręce i
patrzył przed siebie tępo patrząc na coś, co mimo braku ust, mówiło do niego.
Było to zielony stworek wysokości łydek Billego. Wyglądał jak zielona
przepychaczka do zlewu, z szczupłym ramieniem, zakończonym zieloną dłonią i
okiem, którego tęczówka miała czarno-szary odcień.
-Mówię do ciebie telepatycznie
-No teraz to kompletnie mi odbiło! Co ja sobie wyobrażam?
Przepychaczki na innych planetach z mocami nadprzyrodzonymi? Za długo nie
miałem co robić! – Krzyczał w myślach powoli wstając z ziemi, grawitacja
zdawała się tu dość duża, co by tłumaczyło mały rozmiar tego tralfo-czegoś
- Widzę czterema wymiarami
-No świetnie, zaskocz mnie jeszcze czymś
-Nawet nie wiesz co to znaczy – oko patrzyło się na niego z
uporem ale nie zdradzało żadnych emocji, tralfamadorczyk – czas, jest dla mnie
czymś ulotnym, mogę przeżywać każdą chwilę kiedy zechcę, i chce ci pomóc
-Dlaczego? I niby jak?
-Przeniosłem cię tutaj żeby ci pomóc
-POMÓC?! Ja omało nie zeszłem z tego wszystkiego na zawał, a
ty mi niby pomagasz? CO TO ZA POMOC? – Billy był osobą która skakał między
emocjami jak pasikonik z kwiatka na kwiatek – NIE CHCĘ TWOJEJ POMOCY, CHCE DO
DOMU, TERAZ! – Ostatnie słowo wypowiedział ze szczególnym naciskiem
-Nie
-Nie?
-Nie
-Tak po prostu?
-A jak inaczej mam ci to powiedzieć?
-No nie wiem, jakiś argument?
-Robię to dla twojego dobra, przejdźmy się
Tralfamadorczyk zaczął sunąć po gruncie wzdłuż ścieżki. Jego
„stopa” nie odrywała się od podłoża, po prostu sunęła nie zostawiając za sobą
żadnego śladu. Billy z udawanym oburzeniem na twarzy stał w miejscu, nie miał
zamiaru się ruszać, ale wtedy wokół niego zaczęły się pojawiać inni
traflamadorczycy, którzy patrzyli na niego z ciekawością. Uświadomił sobie że
nic nie wie o tym gdzie co się znajduje, więc podbiegł do sunącej ręki. Na
szczęście na razie tylko jedna taka postać sunęła po drodze, ponieważ
traflamadorczycy nie różnili się od siebie wcale.
-Mów mi Krampos
-Billy
-Przecież wiem…
-Wybacz, nie rozumiem dlaczego tu jestem- Teraz Billy nie czuł
się zły, czuł natomiast się bezsilny, było to słychać w jego głosie
-To zrozumiałe, musisz mieć wiele pytań
Sunęli dalej ścieżką, czasem minął ich inny mieszkaniec Tralfamadori,
ale większość jednak rozmawiała między sobą w ogródkach. Co ciekawe, Billy
słyszał ich nie uszami, a w głowie. Właściwie było to logiczne, jak postacie
bez ust mogą coś mówić? Pozostaje im ogólno słyszalna, rozmowa telepatyczna,
czy coś w tym stylu.
-Nie będę ci mówił jak cię tu przeniosłem, po prostu
zaakceptuj to że tu jesteś
-A co jeżeli nie chce?
-Najpierw poznaj wszystkie fakty – Krampos – my,
Traflamadorczycy widzimy w 4 wymiarach, i współczujemy wam, ludziom, waszego
trój wymiarowego widzenia..
-Ale jak można widzieć w 4 wymiarach?
-Widzimy w czasie
-Jak to widzicie w czasie? – Nie próbował już nawet
zamaskować swojego zdziwienia, jego rozmówca czytał chyba w jego w myślach, a
Billy może i by umiał to zamaskować, ale nie we współczesnym stanie
psychicznym, nawet nie wiedział czy naprawdę jest na innej planecie czy chodzi
jak wariat po domu gadając sam do siebie
-To co się dzieje teraz, jest dla nas tylko momentem, w
naszym życiu możemy się swobodnie przemieszczać i wybierać te dla nas w danej
chwili ciekawsze
-Ale czemu mi to mówisz?
-Najpierw się spytam, rozumiesz co znaczy widzieć w czterech
wymiarach?
O Billym można było powiedzieć wiele złego. Był obojętny,
sarkastyczny, no był po prostu dupkiem. Ale był inteligentny i pojętny, to
każdy musi przyznać. Więc możliwość przemieszczania się w swoim życiu była dla
niego pojętna, aczkolwiek nie podobała mu się, to jest piękne w życiu, że
musimy je przeżywać. Doświadczać skutków
swoich decyzji, i choć czasem ma się ochotę przewinąć nudne lub ciężkie momenty
w życiu to taka możliwość dla człowieka była by destruktywna. Ponieważ dostęp
do całego swojego życia, sprawiłby że najpewniej cały czas on przeżywałby on
chwile radosne, a te ciężkie omijał. A co ze śmiercią? Jej groźba by zniknęła,
no bo przecież po śmierci można przeżyć na nowo inny moment. Więc po co
pracować? Albo inaczej, po co przeżywać swoją prace? Wystarczy przewinąć nudny
dzień w biurze i bawić się na plaży podczas wakacji
-Tak, ale po co mi to mówisz?
-Przeżywasz dość ciężkie życie
-Może, ale ono mi pasuje – Billy zaczął już coś podejrzewać,
wszystko układało się w logiczną ciągłość
-Twoja żona umarła, ty prawie też, nie miałbyś czasem
ochoty…
-NIE! – O NIE! Na pewno nie zgodzi się na taką możliwość,
chciał wszystko przeżywać po kolei, oraz odejść kiedy nadejdzie jego czas! Był
skrajnym realistą i taka fantazyjna możliwość nie była na pewno nie dla niego
-Ale czemu nie?
-Co nie? – a no tak przecież on czyta w moich myślach – NIE
BO NIE! Może to kiepski argument ale tak postanowiłem
-Bez zastanowienia się?
Zatrzymali się i patrzyli przed siebie. No w pewnym sensie,
Billy się pochylał a dłoń Kramposa była wyprostowana i podniesiona najwyżej jak
to było dla niej możliwe. Wszyscy Traflamadorczycy patrzyli się na nich. Tak
jakby cały czas słuchali i tylko czekali na jakiś ciekawszy moment, który
właśnie nastąpił. Kłótnia między mieszkańcami różnych planet nie zdarza się
codziennie.
-Tak! Chyba mam do tego prawo?
-Tak, ale nie pozostawię tak tego
-Ale ja się na nic nie zgadzam!
-Spokojnie, dam ci tylko możliwość, podświadomie to ty
sterujesz tym co się będzie działo
-Podświadomie?
-Tak, Skoro nie chce pełnej mocy doznań, to nie. A teraz dam
ci możliwość widzenia czwartego wymiaru na 5 minut. Pamiętaj że ty decydujesz
ile one będą trwały.
Billy już miał zaprotestować, ale kiedy podnosił rękę w
geście wrogości, nagle zobaczył przed sobą małą dziewczynkę. Właściwie
wyglądała na mała, ale patrzyła mu prosto w oczy. Co było dziwne, przecież
Billy miał około metra siedemdziesięciu. Spojrzał na swoje dłonie aż s
przewrócił, były to dłonie pięciolatka! A on sam stał na podwórku swojego
przedszkola do którego uczęszczał jako małe dziecko! Więc tak się widzi czas?
Skaczę pomiędzy losowymi momentami bez żadnego uprzedzenia? Nie! To na pewno
nie było coś dla niego!
Wstał, otrzepał się z godnością ( a przynajmniej tak mu się
zdawało, nagłe przemieszczenie do małego ciała sprawiło że jego ruchy były zbyt
szybkie i nieprecyzyjne) I odszedł, a dziewczynka odprowadziła go zdziwionym
spojrzeniem, kiedy wchodził do przedszkola. Przed sekundą gadali o najnowszym
odcinku myszki miki, a ten nagle się przewraca i odchodzi, CHŁOPCY!
Billy wszedł do budynku niewielkiego przedszkola. Był to
nieduży drewniany budynek jakich w okolicy było mnóstwo, podbiegł do lustra.
Był niby przygotowany na to co zobaczy ale i tak był zszokowany. I nie chodziło tu nawet do końca o jego
niewielkie rozmiary czy też sam fakt że nagle stał się małym dzieckiem. JAK ON
WYGLĄDAŁ?!
Jeansowe szelki, czerwone budziki w krwistym kolorze oraz
koszulka w jakiś dziwny kwiatek z pszczółką. Ale najgorsza była pieczarka na
jego głowie. Dlaczego jego matka puściła go tak z domu? Przecież wyglądał jak
jakiś metro!
Ale teraz miał inne problemy, jak podświadomie przemieszczać
się w czasie? Ta myśl zaprzątała jego głowę kiedy został zaciągnięty na
leżakowanie, co było świetnym pomysłem na rozmyślania. Ale Billy nie
przewidział jednego. Że sen go zmoże po kilku sekundach, a sam obudzi się, jako
świeżo upieczony mąż, w dzień po nocy poślubnej.
